Dag Pieter, dag jongen, dag hemels kind

Uit het dagboek van Asha

28 december
We weten nog niet veel meer op het moment. Alleen dat hij voor hij 'verdween' nog een vriend van hem heeft gebeld en gesproken en dat hij rustig klonk. Dus geen paniek. Verder zijn ze gister met een helicopter over de stad gevlogen, dat heeft niks opgeleverd en vandaag zijn ze met honden op stap geweest en begonnen er een paar te blaffen bij het water bij het station, daar zijn ze toen meteen gaan duiken, ook bij het stijgertje bij de ABN-amro. Maar dat heeft tot noch toe niks op geleverd. Het zou ook een dode kat kunnen zijn waar de honden naar blafte. Verder is er nog helemaal niks.

29 december
Ik heb net vernomen dat ze met sonar gaan zoeken onder de wilhelmina brug. Ook gaan ze beveiligingscamera's van de abn-amro enzo doorkijken of daar misschien wat aanwijzingen in zitten. We hebben zijn computer doorspit of er misschien criminalitiet in het spel is, maar zoals we allemaal al verwacht hadden is dat in ieder geval niet te vinden op zijn computer. Ook wil ik even iedereen bedanken die ons steun en begrip geeft. Dat kunnen we goed begrijpen in deze donkere dagen die licht hadden moeten zijn

30 december
Ze zijn vandaag met Sonar aan de slag geweest. Op dezelfde plaats als waar de honden blaften kregen ze iets te zien met de sonar. Na weer grondig te hebben gedoken hebben ze alweer niks gevonden. De beveiligingscamera's zijn ze nog mee bezig. Dat gaat via stadswacht en die hebben nog niks laten weten. (klootzakken) Morgen gaan ze ook een nieuwe vergadering inlassen om te kijken wat ze verder kunnen doen. Zelf ben ik met de paranormale mensen contact aan het zoeken. Voor de mensen die erin geloven, ik hoop dat zij ons verder kunnen helpen. Hoe het met mij gaat? Ik ben kwaad, verdrietig, verloren, verdwaald, afwissellend met meligheid en lachen om rare fratsen van Pieter. Maar vooral kwaad.

31 december
De politie loopt een beetje dood. Net als wij. Ze hebben de beveiligings camera's bekeken en onze contact vrouw L. heeft niks kunnen zien. Ze is aan het proberen of ma er ook nog even naar mag kijken. Ik geloof dat de politie niks meer kan doen. Het wordt afwachten tot hij zelf een keer (letterlijk of niet) boven water komt. Het is hopeloos, nu met oud en nieuw voor de deur. Ik hoop dat hij er hoe dan ook nog van kan genieten en dat hij stilletjes, in gedachte of in een andere gedaante bij ons is. We drinken er nog maar eentje op hem.

1 januari
Na de neerslag van gister over de informatie dat we doodliepen hebben we vandaag weer een klein beetje goed nieuws ontvangen. Ze hebben de gegevens van de telefoon mast toch nog kunnen krijgen en daaruit kwam dat het middelpunt de diezebrug was. Ze gaan morgen opnieuw zoeken rond die brug en de Ertveldseplas(?). Eerst moeten ze met een ijsbreker erdoorheen en daarna gaan ze opnieuw met de sonar. Hoe het met mij gaat? Gister een toffe oud en nieuw gehad. Bij het vuurwerk veel aan Pieter gedacht, nog tegen hem gezegd dat hij er niet van moet afschrikken. Vuurwerk is oorspronkelijk om kwade geesten te verdrijven voor het nieuwe jaar. Alhoewel Pieter natuurlijk niet kwaad is. (hopen we). Verder ben ik blij met dit nieuws en verschijnt er een kleine glimlach op m’n mond als ik er aan denk. De beste wensen allemaal!

6 januari
Pieter is nog steeds kwijt. Hoe krijgt ie het voor elkaar? Ik denk dat er maar 1 is die dat weet. Gister hoorde ik van mama dat de politie een tip heeft gekregen van een meisje in Eindhoven. Die beweert dat ze Pieter 23 december bijna van z'n sokken heeft gereden. Hij scheen een leger broek en zwarte jas met print te dragen. Pieter een legerbroek? Dat is niks voor hem. Toch kreeg ik kriebels in m'n buik van dit kleine lichtpuntje en ergens is nu hoop, al zou het maar valse hoop zijn, het voelt een klein beetje, diep van binnen, goed.

9 januari
Kom ik vandaag thuis rond kwart voor 12, zitten er 2 vreemde mannen met een rode microfoon en een grote camera die stond op iets wat op de eifeltoren leek in de huiskamer. Ze kwamen mama interviewen. Vandaag om kwart over 6 kwam het op rtl4.
Ze gingen weg met de woorden "tot ziens collega's!".
Ooh ja, ik ben in dienst van rtl.

13 januari
Omdat mijn grote broer altijd mijn kleine broertje bleef. Waarom? Vraag het joost. Hij is er nog steeds niet, misschien weet Joost dat ook. Donderdag op vrijdag gaan ze opnieuw zoeken. Dan heeft het gedooid. Ik geloof dat ik niet hoef te zeggen dat ik hoop dat ze wat vinden, want dat doet iedereen. Wat een liefste mensen allemaal om ons heen. En toch, ik hoop dat ze wat vinden. Af en toe is er zo'n moment, dat ik naar zijn foto kijk en breek. Dat dan ineens al deze gevoelens van missing mij overspoelen. Andere momenten kijk ik ernaar, en gebeurd er niks. Die momenten koester ik. Maar alleen tot hij terug is. Dan mag de bui komen. Nu nog niet, nu is het te vroeg.

19 januari
Verder is er nog steeds niet opnieuw gezocht naar Pieter. Het begint nog onwerkelijker en verder weg te raken dan de eerste paar weken. Bijna een maand alweer. Hoe onvoorstelbaar.

22 januari
Vannacht is Pieter bij me geweest. Ik droomde dat hij voor de deur stond en hij vertelde dat hij een maand nock had gelegen vanwege LSD. Haha, die Pieter! Het was heel fijn hem toch nog even bij me te hebben in mijn droom. Vannochtend om 10 uur zijn ze opnieuw begonnen met zoeken. Op dezelfde plekken maar ook nieuwe. Ma, had ook goed geslapen zei ze, 'zal het dan toch een teken zijn dat hij gevonden word vandaag?' Laten we maar weer het beste hopen en hopen dat binnen snelle tijd Louise bij ons op de stoep staat met goed nieuws. Agja, daar hopen we vanaf gister al precies een maand op.

31 januari
Na langer dan een maand tijd hebben we vandaag dan toch maar zijn kamer leeggeruimt. Sommige gedachten zeggen dat het barbaars is, want stel dat hij terug komt. Andere gedachten zeggen dat het barbaars is, want het voelt als een onterechte afsluiting. Maar ik sluit me aan bij de mooiste, de meest reeele, het is een pauze voor Pieters bankrekening, want zoveel geld per maand betalen aan een kamer waar hij voorlopig toch niet in zit is zonde. Bij elk kleding stuk dat ik in handen had zaten herinneringen en bij elke doos die werd afgevoerd uit de kamer had ik het idee dat ik een stukje van mezelf wegbracht. Ik heb in die kamer nooit samen met Pieter gezeten, maar alles leek op hem. Soms zag ik hem in mijn gedachten erbij staan, kijken en zich afvragend waar we mee bezig waren. Pieter, mijn grote broer, de middelste broer, is weg, een gat in de familie lijn, alsof hij er nooit geweest is. Geen afscheid, geen afsluiting, alsof het altijd al zo geweest is. Waar zit je jongen?

De helende kracht van schrijven.

Sinds 21 december ben ik de moeder van een kind dat vermist wordt. En daar waar ik nooit geloofd heb in het gebruik van internet als uitlaatklep, ben ik na ruim 7 weken schrijven erachter gekomen dat het enorm oplucht. De meeste mensen die te maken hebben met een vermissing op wat voor manier dan ook hebben als het goed is een geweldig vangnet. Is het geen familie, dan is het wel een vriendenkring, ook slachtofferhulp kan een uitstekend steentje bijdragen, maar er gaat soms niets boven het geschreven woord. Vaak ook omdat je je gedachte dan heel anders kan formuleren. Je kunt het teruglezen. Jezelf terughoren gaat meestal niet, jezelf teruglezen des te beter. En al schrijvend kom je vrijwel altijd op heel andere gedachten. Ik weet dat schrijven niet voor iedereen weggelegd is, niet iedereen zet makkelijk zijn/haar gedachte op een beeldscherm. Daar bovenop is voor velen internet de laatste plek waar ze hun verhaal op kwijt willen. Maar je weet maar nooit. Juist de anonimiteit van het beeldscherm kan ontwapenend werken, je hoeft het immers niet op persoonlijke titel te (laten) plaatsen.
Uit eigen ervaring weet ik dat heel veel mensen zo maar met je meeleven. Niet vanwege ramptoerisme of stiekem gluren, maar puur omdat het zoveel mensen raakt. En alle reacties komen recht uit het hart, want een vermissing komt zo hard aan.
Neem eens een kijkje op mijn weblog, dan kun je zien en lezen hoe het mensen kan raken en de reacties zijn hartverwarmend. Maar je hoeft het niet van je af te schrijven vanwege de reacties, je verhaal in een vreemde omgeving teruglezen, soms weken of maanden later, geeft je ook de kans om dichter bij jezelf te komen, al was het alleen maar om te beseffen dat het om jou gaat en niet om de vreemde man of vrouw uit de Libelle.
De helende kracht van schrijven, het werkt en ik kan het weten!

Welkom

Deze blog is bedoeld voor familie, vrienden, kennissen en ieder die te maken heeft met een dierbare die vermist wordt of een dierbare die na vermissing teruggevonden is. Je kunt hier je verhaal kwijt, je hoop, je wanhoop, je boosheid of verdriet, je vreugde, je berusting, je onbegrip en alle andere gevoelens die je leven volledig beheersen als je te maken hebt met een dierbare die vermist wordt of na vermissing teruggevonden is.

Wil je je verhaal kwijt, stuur het op naar waarbenje2009@hotmail.com en ik plaats je verhaal. Lotgenoten en belangstellenden kunnen en mogen reageren. Voorlopig is dit een blog voor jouw verhaal. Ik pas niets aan want het is jouw verhaal, maar ik hou wel rekening met de wet op de privacy.

Deze blog is een begin. Als het aanslaat en er blijkt behoefte aan of uitbreiding is gewenst, dan pak ik door.
Alle links gerelateerd aan vermissingen zijn van harte welkom.
Maar in eerste instantie gaat het om jouw verhaal!