De helende kracht van schrijven.

Sinds 21 december ben ik de moeder van een kind dat vermist wordt. En daar waar ik nooit geloofd heb in het gebruik van internet als uitlaatklep, ben ik na ruim 7 weken schrijven erachter gekomen dat het enorm oplucht. De meeste mensen die te maken hebben met een vermissing op wat voor manier dan ook hebben als het goed is een geweldig vangnet. Is het geen familie, dan is het wel een vriendenkring, ook slachtofferhulp kan een uitstekend steentje bijdragen, maar er gaat soms niets boven het geschreven woord. Vaak ook omdat je je gedachte dan heel anders kan formuleren. Je kunt het teruglezen. Jezelf terughoren gaat meestal niet, jezelf teruglezen des te beter. En al schrijvend kom je vrijwel altijd op heel andere gedachten. Ik weet dat schrijven niet voor iedereen weggelegd is, niet iedereen zet makkelijk zijn/haar gedachte op een beeldscherm. Daar bovenop is voor velen internet de laatste plek waar ze hun verhaal op kwijt willen. Maar je weet maar nooit. Juist de anonimiteit van het beeldscherm kan ontwapenend werken, je hoeft het immers niet op persoonlijke titel te (laten) plaatsen.
Uit eigen ervaring weet ik dat heel veel mensen zo maar met je meeleven. Niet vanwege ramptoerisme of stiekem gluren, maar puur omdat het zoveel mensen raakt. En alle reacties komen recht uit het hart, want een vermissing komt zo hard aan.
Neem eens een kijkje op mijn weblog, dan kun je zien en lezen hoe het mensen kan raken en de reacties zijn hartverwarmend. Maar je hoeft het niet van je af te schrijven vanwege de reacties, je verhaal in een vreemde omgeving teruglezen, soms weken of maanden later, geeft je ook de kans om dichter bij jezelf te komen, al was het alleen maar om te beseffen dat het om jou gaat en niet om de vreemde man of vrouw uit de Libelle.
De helende kracht van schrijven, het werkt en ik kan het weten!